Εδώ και δέκα χρόνια στη ζωή της οικογένειάς μας μπήκε ο Θέμης, αδεσποτάκι που περιμάζεψε από το δρόμο ο γιος μας, ο Γιώργος. Δεθήκαμε όλοι μαζί του και ιδιαίτερα εγώ. Πριν λίγα χρόνια η ευρύτερη οικογένεια απέκτησε και άλλο μέλος, τον Χάρη, άλλο αδεσποτάκι που έφερε μαζί του πάλι ο γιος μας από μια εκδρομή στο Πήλιο.

Την προσωπική μου εμπειρία την αναφέρω διότι με αφορμή το νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς γίνομαι δέκτης πολλών και αντικρουόμενων απόψεων από κυνηγετικές οργανώσεις, αλλά και φιλοζωικές.

Το επίδικο θέμα είναι η στείρωση ή μη των δεσποζόμενων ζώων. Πιστεύω ότι εδώ δεν πρέπει να υπάρξει λύση του επιπέδου «πονάει δόντι – κόβει κεφάλι» με σκοπό να μειωθεί δραματικά ο αριθμός των αδέσποτων ζώων στη χώρα μας.

Τα δεσποζόμενα ζώα, με μια αυθαίρετη διάκριση, θα τα χώριζα σε κατοικίδια δηλαδή αυτά που είναι σαν τους δικούς μας, Θέμη και Χάρη, και στα κυνηγετικά. Ιδιαίτερα για τη δεύτερη κατηγορία και όχι μόνο στο νομοσχέδιο θεωρώ ότι πρέπει να ληφθούν υπόψη οι απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα:

Α. Τι θα απογίνουν οι ελληνικές ράτσες όπως ο κρητικός, ο ελληνικός, ο ποιμενικός και όλες οι υπόλοιπες καθαρόαιμες φυλές;

Β. Επιθυμούμε την εισαγωγή ζώων συντροφιάς από το εξωτερικό και αν ναι υπάρχει η αναγκαία επάρκεια;

Γ. Μήπως τα κυνοτροφεία δεν αποτελούν συνολική λύση στο πρόβλημα των αδέσποτων;

Δ. Γιατί καταργείται για πρώτη φορά παγκοσμίως ο θεσμός του ερασιτέχνη εκτροφέα;

Ε. Μήπως η λύση περιλαμβάνει αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου για την προστασία και περίθαλψη των αδέσποτων ζώων από τους δήμους;

Γενικά οι συντάκτες του νομοσχεδίου πρέπει να βρουν την ισορροπία μεταξύ των φιλοζωικών οργανώσεων και μιας πραγματικότητας, η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξαιρέσει από το θέμα τις κυνηγετικές οργανώσεις.

Τέλος, μεγάλη είναι και η ευθύνη των δήμων που παρά τους διατιθέμενους από την πολιτεία πόρους δεν ανταποκρίνονται όλοι στις ανάγκες προστασίας και περίθαλψης των αδέσποτων.