Αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό, την ώρα που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διάβαζε τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, η παρακάτω φράση από το βιβλίο «Περί ηγεσίας «του Χένρυ Κίσσινγκερ, την οποία παρουσιάζω παραλλαγμένη:

«Ο ηγέτης πρέπει να προηγείται του λαού του αλλά όχι από μεγάλη απόσταση, ώστε να μπορεί να αισθάνεται τους καημούς και τις ελπίδες του.»

Συνδυάζοντας, μάλιστα, τη χαοτική διαφορά των ποσοστών της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα απολύτως πρωθυπουργικό κεντρικό σύστημα θεώρησα και θεωρώ ότι αυτή η απλή στη σύλληψή της φράση κάνει τη διαφορά.

Προσοχή πόσο πολύ ισορροπημένη είναι, πως συσχετίζει την ηγεσία με την πραγματικότητα, ενώ περιέχει επίσης ως επιμέρους συμπέρασμα ότι δεν πρέπει ο ηγέτης να έχει δίκιο πολύ νωρίς. Ο δρόμος, δηλαδή, που θέλει να χαράξει να μην είναι πολύ μακριά από το βαθμό ωριμότητας του ίδιου του λαού του.

Αυτό έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Διέγνωσε ότι οι πολίτες είναι περισσότερο ώριμοι μετά τη μνημονιακή περίοδο για αλλαγές. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο λίγες μέρες πριν τις εκλογές να μιλάει για αξιολόγηση παντού στο δημόσιο. Ποιος θα μπορούσε  να φανταστεί κάτι τέτοιο πριν ορισμένα χρόνια;

Χαρακτηριστική είναι επίσης η εξής φράση του για την υγεία και τη συμμετοχή ιδιωτών στη παροχή δημόσιας υγείας:

«Ο πολίτης επιθυμεί την καλύτερη δωρεάν παροχή υγείας, ανεξάρτητα ποιος την προσφέρει, ιδιώτης ή το δημόσιο» τονίζοντας τη λέξη δωρεάν. Αδιανόητη για προεκλογική περίοδο φράση πριν λίγα χρόνια.

Αποφεύγοντας να ασχοληθώ με τον τρόπο που πολιτεύτηκε ο Αλέξης Τσίπρας καταλήγω πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας πλήρη γνώση της πορείας που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα και αντιλαμβανόμενος συνεχώς το βαθμό ωριμότητας της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, μετατρέπει τον στόχο σε συγκεκριμένες μεταρρυθμιστικές δράσεις και έτσι συνεχώς φτάνει εγγύτερα σ’ αυτόν, που σε όλους τους τομείς είναι η σύγκλιση με τον μέσο όρο των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τέλος ,επειδή κάποιοι με αφορμή όσα συμβαίνουν στη Γαλλία μπορεί να ισχυρισθούν ότι η Ε.Ε. απέτυχε τους προτείνω να δουν το θέμα από άλλη σκοπιά. Δηλαδή ότι στη Γαλλία οι ηγέτες, κυρίως στο μεταναστευτικό, «έφυγαν» πολύ μπροστά και έτσι δεν μπόρεσαν να ακούσουν τους καημούς και τις ελπίδες των Γάλλων.