Με ενδιαφέρον παρακολουθώ την τριχοτόμηση της αντιπολιτευτικής τακτικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτέλεσμα της τεράστιας αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής τόσο στο μεταναστευτικό όσο κυρίως στην υγειονομική κρίση.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι «σοβαροί», όπως ο πρώην υπουργός υγείας Ξάνθος, ο οποίος δήλωσε πως και ο ΣΥΡΙΖΑ να επέλεγε συντονιστή για τον κορονοϊό τον Σωτήρη Τσίοδρα θα επέλεγε. Σε αυτήν την κατηγορία, αν και τα επιχειρήματα τους είναι έωλα, ανήκουν όσοι βρίσκουν την ευκαιρία να μιλήσουν για την ανάγκη περιφρούρησης των δημοσίων αγαθών, για στρατηγική ήττα του νεοφιλελευθερισμού, ακόμη-ακόμη και για το τέλος του καπιταλισμού.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που «ανεβάζουν τον πήχυ στην κυβέρνηση». Ακούμε για χρησιμοποίηση του «μαξιλαριού» των 35 δις με καταβολή σε όλους τους εργαζομένους του επιδόματος των 800€ και αποφυγή απολύσεων. Θεωρούν υψηλό το ποσό των 1800€ για τις ιδιωτικές κλίνες ανά κρεβάτι στις ΜΕΘ και ζητούν λειτουργία του δημοσίου συστήματος υγείας σε επίπεδο Σουηδίας και Φιλανδίας.

Στην τελευταία κατηγορία κατατάσσω τους πολιτικά γραφικούς Συριζαίους. Κάνουν αντιπολίτευση με αστεία επιχειρήματα, με σκίτσα, βωμολοχία, ατάκες και φυσικά με επιχειρήματα άλλων δεκαετιών αναφερόμενοι στη δημοκρατία, στο ρόλο του στρατού κλπ.

Τριχοτομημένη, λοιπόν, η αξιωματική αντιπολίτευση με τον Αλέξη Τσίπρα δημόσια να ανήκει στη πρώτη περίπτωση, αλλά να μην αποδοκιμάζει τους υπέρμαχους της τρίτης.

Έτσι η κυβερνητική λογική η εκπορευόμενη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με προμετωπίδα τη φράση «να γίνει σωστά η δουλειά» και χρησιμοποιούμε όποιον ξέρει να την κάνει καλύτερα», δεν αντιμετωπίζει μόνο την κρίση, αλλά ταυτόχρονα με την αποδοχή της από την κοινωνία «ζαλίζει» τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ενδιαφέρει αυτό την κοινωνία; Εκ πρώτης όψεως όχι.
Αν το σκεφτούμε όμως καλύτερα σίγουρα ναι, εφόσον η έξοδος από την κρίση του κορονοϊού θα απαιτήσει σημαντικές αποφάσεις με επίκεντρο τη στήριξη του ιδιωτικού τομέα (επαγγελματιών, εργαζομένων και επιχειρήσεων) και βαθιές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο.

Καλύτερα να είναι, λοιπόν, πολιτικά «ζαλισμένος» ο ΣΥΡΙΖΑ, μιας και είναι κάθετα αντίθετος στα παραπάνω.