Ανήκω σε μια γενιά που γεννημένη προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50, δεν γνώρισε έως τα τέλη της δεκαετίας του 2000 οικονομική κρίση. Φτώχεια γνώρισε, υπήρχε όμως πάντα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συνεχής αύξηση του μέσου βιοτικού επιπέδου. Έστω με δανεικά, πολλά δανεικά, χωρίς αντίκρυσμα στην πραγματική ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Αυτές οι γενιές, πλέον, στην τελευταία περίπου δεκαετία της παραγωγικής επαγγελματικής τους πορείας βιώνουν σήμερα τη δεύτερη πολύ μεγάλη οικονομική κρίση.
Φυσικά και έχουν πρόβλημα, αλλά θεωρητικά μεγαλύτερο έχουν οι πολύ νεότερες γενιές. Οι σημερινοί δηλαδή τριαντάρηδες και σαραντάρηδες.
Δύο κρίσεις στην έναρξη της επαγγελματικής τους διαδρομής είναι πολύ. Ειδικά στην Ελλάδα αναφερόμαστε σε κρίση δεκαετίας. Ορισμένοι από αυτούς βρήκαν «καταφύγιο» στο εξωτερικό, ειδικά οι πτυχιούχοι. Πολλοί που έμειναν εδώ γέμισαν τους καταλόγους της ανεργίας.
Εκεί, λοιπόν, που άρχισαν να χαμογελούν έρχεται το δεύτερο «χαστούκι» που είναι μάλιστα παγκοσμίων διαστάσεων.
Ορισμένοι, είτε επιστρέφουν από το εξωτερικό είτε βρίσκονται στην Ελλάδα, προβλέπουν το κλείσιμο επιχειρήσεων, προσωρινά ή μόνιμα και
κατακλύζονται πάλι από αβεβαιότητα. Τώρα, όμως, είναι «προπονημένοι» πολύ περισσότερο από εμάς. Έχουν δει να μειώνεται το βιοτικό οικογενειακό επίπεδο. Έχουν νοιώσει την ανεργία των γονιών, ορισμένοι ξέρουν να ψάχνουν δουλειά στο εξωτερικό, άλλοι έχουν περισσότερα «προσόντα» από τους γονείς τους.
Στέκομαι, όμως, στην αποκτημένη εμπειρία και αγωνιστικότητα από την πολύ πρώιμη εποχή της επαγγελματικής τους πορείας και πιστεύω ότι, αν και δεν είναι πάντα εύκολο, θα δουν τελικά την κρίση σαν «ευκαιρία».
Ανοίγει ο δρόμος σε νέες μορφές εργασίας πιο ευέλικτες, ίσως και πιο παραγωγικές. Υπηρεσίες διαδικτύου που μέχρι τώρα ήταν επικουρικές θα καθιερωθούν περισσότερο δημιουργώντας νέες συνθήκες στην αγορά. Στην εκπαίδευση ανοίγει ο δρόμος για νέες ηλεκτρονικές υπηρεσίες που θα υποστηρίζουν το έργο των εκπαιδευτικών. Στον τουρισμό θα αυξηθούν και άλλο οι υπηρεσίες μέσω του διαδικτύου.
Αυτό που πρέπει να γίνει, άμεσα από την πολιτεία μετά την κρίση ,είναι η δημιουργία ενός περιβάλλοντος ικανού να επιτρέψει στις νέες γενιές να «ανοίξουν τα φτερά τους» προς τον ιδιωτικό τομέα. Να τις δώσει τα κίνητρα να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά χρησιμοποιώντας τις πολλές γνώσεις τους και αξιοποιώντας όσα σύγχρονα εργαλεία υπάρχουν και γνωρίζουν καλύτερα από τους γονείς τους.
Οι νέοι μπορούν να αλλάξουν κατά πολύ την εικόνα της χώρας δίνοντάς της προοπτική.
Τους εμπιστεύομαι. Θα τα καταφέρουν.
Σε αυτούς στηριζόμαστε χωρίς να ισχυρίζομαι ότι και οι δικές μας μεγαλύτερες γενιές δεν παραμένουν στις επάλξεις.
