Τις μέρες αυτές «έκλεισε» τις εργασίες της η εκτελεστική επιτροπή για τα Τέμπη, ενώ για το Μάτι ο εισαγγελέας πρότεινε την αθώωση της τότε περιφερειάρχη Αττικής, Ρένας Δούρου.

Η περιφερειάρχης για πέντε χρόνια άκουσε τα εξ αμάξης, ταλαιπωρήθηκε δικαστικά, τραυματίστηκε πολιτικά, αλλά λογικά θα αθωωθεί.

Να σημειώσω ότι δεν ήταν βουλευτής και δεν είχε βουλευτική ασυλία.

Οι συγγενείς των θυμάτων, απολύτως λογικά. Ζητούσαν το κεφάλι της επί πίνακι.

Γιατί τα αναφέρω αυτά; Με έπιασε ξαφνικά ο πόνος για ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ; Φυσικά και όχι.

Το κάνω γιατί περίπου τα ίδια έχουμε τώρα για τον πρώην υπουργό υποδομών και μεταφορών, Κώστα Καραμανλή.

Τα ίδια τραβάει σήμερα. Ακριβώς τα ίδια. Ένα σίγουρο, αν δεν είχε βουλευτική ασυλία και οδηγούνταν στο ακροατήριο σε λίγους μήνες θα είχε επίσης αθωωθεί.

Ακούω την άποψη «να αθωωθεί, αλλά να καθίσει στο εδώλιο»

Όχι λοιπόν.

Η πολιτική δεν είναι εκδρομή, αλλά αν για οποιεσδήποτε ελλείψεις της δημόσιας διοίκησης στέλνουμε στο εδώλιο πολιτικά πρόσωπα ένα είναι σίγουρο.

Δεν θα έχουν άλλη δουλειά να κάνουν. Θα το εξηγήσω με ένα παράδειγμα.

Αν λόγω μιας σημαντικής κακοτεχνίας σε έναν οδικό άξονα έχουμε, ω μη γένοιτο, ένα μεγάλο ατύχημα, ο υπουργός υποδομών πρέπει να καθίσει στο εδώλιο;

Αν υπάρχουν κομμένα δέντρα σε μια σιδηροδρομική γραμμή και έχουμε έναν εκτροχιασμό τραίνου με θύματα θα καθίσει πάλι στο εδώλιο;

Όπως, μάλιστα, το είχα ζήσει προσωπικά δεν προχωρούσε το έργο της παράκαμψης Διδυμοτείχου και είχαμε τροχαία δυστυχήματα με θύματα εκεί θα έπρεπε ο υπουργός να δικαστεί;

Τα παραπάνω παραδείγματα μπορεί να είναι πολύ περισσότερα.

Μπορούμε να κατηγορούμε τα πολιτικά πρόσωπα ότι αν και είχαν ενημερωθεί δεν προτεραιοποίησαν συγκεκριμένα προβλήματα, αλλά χωρίς να υπάρχει δόλος, ακόμη και αν έχουν ενημερωθεί σχετικά για συγκεκριμένα προβλήματα μιλάμε για πολιτικές ευθύνες και όχι για ποινικές.

Η αθώωση της Ρένας Δούρου ας αποτελέσει για την αντιπολίτευση οδηγό και για τα Τέμπη.