Η αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού σε παγκόσμιο επίπεδο είναι σίγουρο ότι θα αλλάξει τον τρόπο σκέψης τόσο στον πολιτικό και οικονομικό τομέα όσο και στον υγειονομικό.

Είναι λογικό, βέβαια, τα κόμματα να προσπαθούν να βγουν ενισχυμένα από την κρίση, αλλά καθόλου λογικό αυτό να γίνεται με αστεία ή έωλα στην καλύτερη περίπτωση επιχειρήματα. Είναι πάντα αυτό εφικτό; Όχι ειδικά στην Ελλάδα.

Με αφορμή το δημόσιο σύστημα υγείας που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης ο ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε το οπλοστάσιό του απέναντι στον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού. Είναι, όμως, υπαρκτός στην Ελλάδα; Δεν τον απασχολεί. Βάζουν μια ανύπαρκτη ταμπέλα στον αντίπαλό τους και μετά τον «πετροβολούν», όχι με βάση την πραγματικότητα, αλλά την ταμπέλα αυτή.

Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να ισχυρισθεί κάποιος ότι η έλλειψη δημοκρατίας (βλέπε Κίνα) είναι το αντίδοτο στον κορονοϊό.

Δηλαδή τα σκληρά μέτρα, αδιανόητα για τις δυτικές κοινωνίες, θα δώσουν λύση.

Από την άλλη πάλι στην ίδια κατεύθυνση μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η κατάσταση ξέφυγε στην Ισπανία διότι υπάρχει μια κυβέρνηση κεντροαριστερής συνεργασίας.

Στον «Καιάδα» λοιπόν οι αριστερές συνεργασίες.

Αλλά και στην Ιταλία όπου ξέφυγε η κατάσταση με την κυβέρνηση τεχνοκρατών γιατί να μην ισχυρισθούμε ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να είναι αμιγώς πολιτικές.

Συμπερασματικά. Τίποτα από τα παραπάνω δε συμβαίνει. Όλες οι περιπτώσεις είναι ξεχωριστές. Οι γενικεύσεις δε βοηθούν παρά μόνο τους πολιτικούς «απατεώνες».