Έχει γίνει σαφές, πλέον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα θέματα τα οποία δεν άπτονται της οικονομίας είναι απολύτως  κυβερνητικά συνεπής, με τις διακηρυγμένες θέσεις του από την εποχή του 4%.

Αν ανατρέξει κανείς σ’ αυτές θα δει πως σταδιακά κάνει πράξεις ότι πρέσβευαν τα κινήματα, οι συλλογικότητες και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που αποτελούσαν τον πυρήνα του.

Το περίφημο «οι μετανάστες λιάζονται » ήρθε απολύτως  φυσιολογικά από μία υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής, η οποία για χρόνια δραστηριοποιείτο σε ΜΚΟ για τους μετανάστες.

Απολύτως λογική λοιπόν η κατεύθυνση την οποία έδωσε στη μεταναστευτική πολιτική που κάθε άλλο παρά αποτρεπτική  ήταν, ενώ απαιτούσε και οργανωτικές ικανότητες είδος σε ανεπάρκεια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κατά καιρούς υπερασπιζόταν στα δικαστήρια κατηγορούμενους για τρομοκρατικές ενέργειες. Ως φυσικό επακόλουθο έρχεται έτσι σήμερα η ειδική μεταχείριση στους «Ρουβίκωνες», το άβατο των Εξαρχείων και η κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας.

Στην ίδια κατηγορία ανήκει και η στελέχωση των κρατικών οργανισμών. Όταν στην ΕΥΑΘ με μόνο κριτήριο την συμμετοχή του στο κίνημα «SOSτε το νερό» επιλέγεται ο πρόεδρος, λογικό είναι να υπάρχουν τα μεγάλα προβλήματα στην αποχέτευση και την ύδρευση της Θεσσαλονίκης.

Άλλη μια περίτρανη απόδειξη όλων των παραπάνω αποτελεί και η στελέχωση σε πολύ υψηλό επίπεδο των υπουργείων περιβάλλοντος και πολιτισμού, με διορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία ως «Ταλιμπάν» υποσκάπτουν πολλές αναπτυξιακές προσπάθειες. Το Ελληνικό και ο Χρυσός στη Χαλκιδική αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Για τα θέματα του οικογενειακού δικαίου δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία. Υλοποιούν τον «δικαιωματισμό», ο οποίος είναι ταυτισμένος με τη φύση του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις του στον κοινωνικό ιστό.

Ευτυχώς, βέβαια, που η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τη χώρα μας μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διαφορετικά, θα είχαν εφαρμόσει πλήρως το μοντέλο με το οποίο είναι γαλουχημένοι, δηλαδή αυτό της κεντρικής γραφειοκρατικής οικονομίας και με «αδέσμευτες» γεωπολιτικές περιπλανήσεις.

Η στάση τους, τέλος, στα θέματα των μαθητικών παρελάσεων, της έπαρσης της σημαίας και της πρωινής προσευχής στα σχολεία δεν πρέπει σήμερα ούτε στο μέλλον να μας εκπλήσσει. Είναι απόλυτα συνεπείς με τα πιστεύω τους.

Πιστεύω, όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, θέλοντας να ξαναβρούν τη χαμένη στην οικονομία ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ, θα κινηθούν σε παρόμοια μονοπάτια, δίνοντας περισσότερο ακόμη χώρο στα αιτήματα των κινημάτων, των συλλογικοτήτων.