Με αφορμή τη συζήτηση για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, έρχεται πάλι στο προσκήνιο η συζήτηση για την τροποποίηση του άρθρου 86 του Συντάγματος που αναφέρεται στην ποινική δίωξη υπουργών.

Παρά το κλίμα στην κοινωνία, η οποία κάτω από το βάρος των 57 ανθρώπινων απωλειών, φαίνεται να συμφωνεί με την κατάργηση της «ασυλίας», προσωπικά διαφωνώ.

Προτείνω, μάλιστα, χωρίς να είμαι νομικός να βρεθεί θεσμικός τρόπος ώστε ένας υπουργός να χάνει τη λεγόμενη «υπουργική ασυλία» μόνο αν υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για δόλο. Να μην είναι, δηλαδή, δυνατόν να την χάνει για αμέλεια η παράλειψη σε θέματα αφορώντα την εκτέλεση των καθηκόντων του.

Να εξηγήσω την άποψή μου δίνοντας ένα παράδειγμα. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, έναν υπουργό υποδομών που δέχεται από υπηρεσιακούς παράγοντες επιστολή, με την οποία τον προειδοποιούν για τη λάθος κλίση σε μια σημαντική στροφή ενός μεγάλου οδικού άξονα. Παρ’ όλα αυτά λόγω λάθους του υπουργού στην προτεραιοποίηση των ζητημάτων η αδυναμία του να λύσει γραφειοκρατικά προβλήματα, δεν εκτελείται το απαιτούμενο έργο. Αργότερα αν ένας μεθυσμένος οδηγός λεωφορείου προκαλέσει εκεί ένα πολύνεκρο ατύχημα θα οδηγήσουμε στα δικαστήρια τον υπουργό;

Αν ναι, τότε ένας υπουργός υποδομών δεν θα κάνει τίποτε άλλο σε όλη του τη ζωή, παρά να βρίσκεται διαρκώς στα δικαστήρια ακόμη και για κάποιες τρύπες στην άσφαλτο και τελικά να αθωώνεται.

Εναλλακτικά θα μπορούσε να μην υπογράφει ποτέ τίποτε και έτσι να μην προχωράει ποτέ και τίποτε.

Συνοψίζοντας, παρά την πίεση από την κοινή γνώμη, συμπολίτευση και κυρίως αντιπολίτευση πρέπει να λειτουργήσουν σε αντίθετη κατεύθυνση και αν αλλάξουν το άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών, όχι μόνο να μην διευκολύνουν την άρση της ασυλίας, αλλά αντίθετα να διευκρινίσουν, με κάποιο νομικά ενδεδειγμένο τρόπο, ότι δεν μπορεί αυτή να αρθεί χωρίς να υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για δόλο και όχι απλώς να αίρεται για ενδεχόμενο δόλο.

Τονίζω, τέλος και πάλι, ότι δεν είμαι νομικός και φυσικά αναφέρομαι σε ποινικές ευθύνες και όχι σε πολιτικές.