Θα κάνω μια σύνδεση αυτών που ακούσαμε πριν, κυρίως από σένα Νίκη, για τον Κώστα Ραπτόπουλο με το βιβλίο. Είπες ότι είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει πολλούς φίλους και πολλούς εχθρούς ή φανατικούς αντιπάλους. Θα έλεγα ότι «αν όλοι μιλούν καλά για σένα να σκέφτεσαι πάντα ότι κάτι δεν κάνεις καλά». Και το λέω αυτό, γιατί και μέσα στα βιβλία της η Μιλένα έχει πρόσωπα που κατά κανόνα δεν είναι αδιάφορα. Κάνουν πράγματα σωστά και λάθος. Ανάλογα, βέβαια, από τον τρόπο που βλέπει κανείς το σωστό και το λάθος. Γιατί, αντικειμενικά δεν υπάρχει σωστό και λάθος.

Επίσης, από το καλλιτεχνικό της όνομα, Μιλένα Έρις, φαίνεται ότι έχει μια τάση στη φιλονικία. Έρις στα αρχαία ελληνικά είναι η φιλονικία. Και μέσα στην πλοκή των κειμένων της, βλέπεις πάντα εντάσεις και αντιπαλότητες. Αντιπαλότητες και περιγραφή γεγονότων που σου δίνουν τη δυνατότητα πάντα εσύ να χαρακτηρίσεις τα πρόσωπα. Η Μιλένα δε χαρακτηρίζει ποτέ πρόσωπα. Δεν καταναλώνεται σε περιγραφές. Απλώς μέσα από την πλοκή, την πολύ πλούσια, αφήνει τον αναγνώστη να έχει μια άποψη για τα πρόσωπα που πάντα είναι υποκειμενική. Κάποιος μπορεί να πει, ότι μέσα στο βιβλίο η Μάγδα είναι ένα συναισθηματικό βαμπίρ. Απορροφά, δηλαδή, την ενέργεια, όπως το βαμπίρ απορροφά το αίμα, από τους άλλους. Μπορεί, όμως, κάποια πρόσωπα που διαβάζουν το βιβλίο να ταυτίζονται με τη Μάγδα. Υπάρχουν, από την άλλη, πρόσωπα μέσα στο βιβλίο που έχουν δημιουργήσει ένα ψευδοπεριβάλλον. Ξέρετε, όλοι μας το κάνουμε αυτό. Δημιουργούμε ένα περιβάλλον, που κατά κανόνα μας βολεύει. Και το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όταν εμείς νομίζουμε ότι επιδρούμε στο ψευδοπριβάλλον ουσιαστικά επιδρούμε στο πραγματικό περιβάλλον, το οποίο κατόπιν αντιδρά . Αυτό προκύπτει και μέσα από το βιβλίο και τους ήρωες, τον Σάββα, την Ελπίδα, κυρίως από την Ελπίδα. Επίσης, παράλληλα στη προηγούμενη διαπίστωση θα κατέτασσα και το πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Όλοι μοιάζουμε με το βάτραχο του Αισώπου, που βρίσκεται σε ένα πηγάδι και βλέπει τον ουρανό, νομίζοντας πως όλος ο ουρανός είναι το τμήμα που βλέπει. Αυτό προκύπτει και μέσα από το βιβλίο, τα πρόσωπα, τον τρόπο που περιγράφει τα πρόσωπα που βγάζουν εύκολα συμπεράσματα για τους άλλους, χωρίς να έχουν μια σφαιρική γνώση των γεγονότων. Αυτό κάνουν και οι ήρωες της Μιλένα. Βέβαια μέσα από την πλοκή προκύπτουν σιγά σιγά και αβίαστα αυτό που λέμε, θανάσιμα αμαρτήματα. Κύριο θανάσιμο αμάρτημα, κατά τη Μιλένα, είναι η απληστία. Η απληστία φέρνει τη Μάγδα στο σημείο, στο οποίο βρίσκεται στο τέλος . Σε ένα μοιραίο τέλος. Και ίσως μέσα από την περιγραφή αυτή της Μάγδας πρέπει όλοι μας να κατανοήσουμε ότι στη ζωή πολλές φορές χρειάζεται να ρίχνουμε ταχύτητες , να κοιτάμε τριγύρω αυτό που έχουμε και να μην εστιάζουμε σε αυτό που δεν έχουμε. Η πλοκή της Μιλένα είναι σπάνια, η παρουσίαση των χαρακτήρων απολαυστική και διεισδυτική, χωρίς να είναι αναλυτική.

Οι καταστάσεις της είναι ταυτόχρονα πολύπλοκες και απλές. Η πλοκή εστιάζεται σε θέματα καθημερινότητας. Η περιγραφή των ηρώων, των καταστάσεων που ζουν είναι απότοκο της καθημερινότητας Φυσικά, και στο βιβλίο αυτό έχει πάλι σαν ηρωίδα μια παθιασμένη γυναίκα. Φαντάζομαι στο τρίτο βιβλίο θα το τερματίσει αυτό ακόμη περισσότερο μέσα από την πλοκή, μέσα από τις σεξουαλικές θα έλεγα πράξεις ή ονειρώξεις.

Περιμένουμε και το τρίτο με αγωνία. Καλή επιτυχία Μιλένα. Καλοτάξιδο θα πω ή καλές πωλήσεις.