Όλοι συμφωνούν, ειδικοί και μη, ότι η κρίση του κορονοϊού προσωρινά αλλάζει σίγουρα συμπεριφορές, αλλά και θα αφήσει το αποτύπωμά της μακροπρόθεσμα σε πολλές πτυχές της ζωής μας.

Αναρωτιέμαι, αν οι αλλαγές αυτές θα επηρεάσουν και την πολιτική. Δεν εννοώ, βέβαια, μόνο την κυβερνητική λειτουργία που είναι ένας τομέας στον οποίο η επικέντρωση στη λύση των πραγματικών προβλημάτων αποτελεί την ων ουκ άνευ απαίτηση, παρά την ύπαρξη πολιτικών με διάθεση απλής επικοινωνιακής διαχείρισης των ζητημάτων.

Αναφέρομαι στον τρόπο άσκησης της σε βουλευτικό επίπεδο στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη όπου, για περισσότερο από μια εικοσαετία, υπάρχει στο επίκεντρο ένας ενδοκομματικός συναγωνισμός παρουσιών σε κοινωνικές εκδηλώσεις. «Τρεχαλητό» στην κυριολεξία, κάποιες φορές για μια απλή πεντάλεπτη παρουσία, αρκετά συχνά συνδυαζόμενη με εκφώνηση λογυδρίων του «δεκάρικου», με την ουσία της πολιτικής πάντα σε δεύτερο πλάνο. Ο πολιτικός δεν ενδιαφέρεται να αφουγκρασθεί τον παλμό της κοινωνίας και να ασχοληθεί με τη λύση των προβλημάτων της, αλλά να δει η κοινωνία ότι είναι παρών, κυρίως στις χαρές αλλά και στις λύπες της. Φροντίζει να θυμάται γιορτές, γενέθλια, ονόματα παιδιών, κοινές εμπειρίες ζωής και καταγωγής, παρά να αξιοποιεί τον θεσμικό του ρόλο. Παράλληλα, υπάρχουν και ορισμένοι πολίτες που δίνουν προτεραιότητα στις στενές διαπροσωπικές σχέσεις η στη καταγωγή. Οι εκφράσεις ήμασταν συμμαθητές, ήμασταν στην ίδια ομάδα, γεννηθήκαμε στην ίδια περιοχή η ακόμη είναι Μικρασιάτης, Πόντιος, Κρητικός, Βλάχος ή Σαρακατσάνος αποτελούν ισχυρούς λόγους επιλογής. Έτσι τα φιλικά χτυπήματα στη πλάτη, οι αγκαλιές και τα φιλιά πηγαίνουν σύννεφο.

Τώρα, όμως, που η κοινωνική αποστασιοποίηση μπαίνει έστω και μερικώς στη ζωή μας, με τις αγκαλιές και τα φιλιά να μην συνιστώνται όπως θα μπορούσα να ισχυριστώ χαριτολογώντας, ήρθε η ώρα πολιτικοί και πολίτες να αλλάξουν θεώρηση στα πράγματα.

Οι πρώτοι να φροντίζουν να είναι πολιτικά επαρκείς, να μελετούν, να αναλύουν σε βάθος θέματα, να προτείνουν λύσεις, να εκφέρουν απόψεις και επιχειρήματα και γενικά να δίνουν μεγάλη σημασία στην παραγωγή έργου. Οι δεύτεροι να επιλέγουν τους πολιτικούς σύμφωνα με τα προηγούμενα και λιγότερο ανάλογα με τα προαναφερθέντα «απολίτικα» στοιχεία η τη συχνότητα των κοινωνικών εμφανίσεων, οι οποίες και θα είναι σχετικά μειωμένες.

Για την κυβερνητική λειτουργία δεν έχω λόγο να πω πολλά. Η αντιμετώπιση των κρίσεων του μεταναστευτικού και του κορονοϊού δείχνει το δρόμο. Αποτελεσματικότητα απαιτείται με τα υπόλοιπα να έπονται. Με βάση αυτή πρέπει να κρίνονται οι κυβερνήσεις και όχι σύμφωνα με τα φαντάσματα του παρελθόντος, τις τακτικές και τα επικοινωνιακά τερτίπια

Τέλος, προς άρση παρεξηγήσεων, σημειώνω ότι οποιοσδήποτε αναγνώστης άνετα μπορεί να θεωρήσει ότι η κριτική μου έχει ως υποκείμενο και αντικείμενο μόνο τον εαυτό μου, ενώ υπάρχουν και πολλοί συνάδελφοι βουλευτές που ούτως η άλλως ενδιαφέρονται κυρίαρχα για τη παραγωγή πολιτικού έργου.