Η πολιτική μιας κυβέρνησης περιλαμβάνει πάντα οικονομικά και κοινωνικά θέματα και φυσικά, θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Στην οικονομία ο ΣΥΡΙΖΑ, προσγειωμένος κυβερνητικά σε ένα φιλελεύθερο ευρωπαϊκό περιβάλλον, με ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, αναγκάστηκε να πολιτευτεί σε πλήρη αντίθεση με τη φύση και την ψυχή του. Δεν μπορούσε πλέον εύκολα να δανείζεται αφειδώς για να διατηρεί ένα αντιπαραγωγικό κράτος, έρμαιο των κομματικών του επιδιώξεων.

Όμως στους δύο άλλους τομείς (κοινωνικών και εξωτερικών θεμάτων) είναι απολύτως συνεπής με τις ιδρυτικές αρχές, του ΣΥΡΙΖΑ της εποχής του 4%. Γι’ αυτό το λόγο δεν πρέπει να μας προκαλούν έκπληξη μια σειρά από ενέργειες, πολιτικές και απόψεις των Κυβερνητικών στελεχών.

Ουσιαστικά λοιπόν μας κυβερνά ένα 3%-4% του εκλογικού σώματος, προερχόμενο από την παλαιότερη διάσπαση του ΚΚΕ με συμμετοχή και πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιούμενων ως προπέτασμα σοσιαλδημοκρατίας. Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα άθροισμα δηλαδή ετερόκλητων μειοψηφικών σε κοινωνικά και εθνικά ζητήματα δυνάμεων που εκμεταλλευόμενο πλήρως την οικονομική κρίση, έφτασε στις εκλογές του 2015 στο 36%.

Αυτό το μικρό ποσοστό του ελληνικού λαού έχει, μάλιστα, και την κομπορρήμονα πεποίθηση ότι είναι «προοδευτικό» και παράλληλα επιχειρεί να δημιουργήσει όπως διατείνεται ένα αντιδεξιό μέτωπο απέναντι στην «ακροδεξιά και τη συντήρηση».

Πώς καθορίζονται, όμως, πολιτικά σήμερα οι έννοιες της προοδευτικότητας και της συντήρησης; Όχι, φυσικά, με όρους βγαλμένους από τις δεκαετίες του ’70 και του ΄80, αλλά με βάση τις θέσεις και τον τρόπο που δίνονται απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης (είτε το θέλουμε είτε όχι) οικονομίας. Έχουν δηλαδή νέο περιεχόμενο και εκφράζονται σήμερα από διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις.

Ας καταγράψουμε τώρα ορισμένες ερωτήσεις-δίπολα για να αντιληφθούμε ότι πλέον η συντήρηση στη χώρα εκφράζεται με επίκεντρο το ΣΥΡΙΖΑ:

Ναι ή όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ώστε να σταματήσει η αφαίμαξη εισοδημάτων προς το εξωτερικό, κυρίως, από τις λαϊκές  οικογένειες;

Ναι ή όχι στο πανεπιστημιακό άσυλο της ανομίας που δημιουργεί μέσα στα πανεπιστήμια κέντρα παραβατικότητας;

Ναι ή όχι σε νόμους που επιτρέπουν την αποφυλάκιση βαρυποινιτών με επακόλουθο τη μεγάλη επιβάρυνση της δημόσιας ασφάλειας;

Ναι ή όχι στη μείωση της ανεργίας με μεγάλες επενδύσεις, σε πλήρη αντιστοιχία με τις ευρωπαϊκές διατάξεις για την προστασία του περιβάλλοντος;

Ναι ή όχι στη μείωση των μετακλητών στο δημόσιο;

Ναι ή όχι στην αξιολόγηση στο δημόσιο;

Ναι ή όχι σε μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη;

Ναι ή όχι στην αριστεία;

Με απλά λόγια προοδευτικός, είναι αυτός ο οποίος αντιλαμβάνεται και παλεύει για τις αναγκαίες αλλαγές που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία, και απαντάει ναι στα παραπάνω δίπολα και όχι αυτός που θέλει να μας γυρίσει στον ελληνικό συντηρητισμό της δεκαετίας του 1980.

Γι’ αυτό και η Νέα Δημοκρατία εκφράζει σήμερα την πρόοδο στη χώρα με αιχμή τις θέσεις της για την πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη, όπως τις εξέφρασε πρόσφατα ο πρόεδρος της Κυριάκος Μητσοτάκης.