Κατερίνα Νοτοπούλου, ετών 30, υφυπουργός.

Τριαντάφυλλος  Μηταφίδης, ετών 70, βουλευτής.

Ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ και οι δύο.

Η πρώτη, όταν δεν δίνει στατικές λύσεις σε γέφυρες ή δεν εγκαινιάζει έργα άλλων, ασχολείται, με το να κάνει την Βόρεια Ελλάδα πύλη δημοκρατίας για την Ευρώπη (!) ή, όπως ανακοινώθηκε σήμερα, φιλοξενεί εκθέσεις με θέμα τον αντιδικτατορικό αγώνα.

Ο δεύτερος, εξαντλεί την πολιτική παρουσία του προσπαθώντας να μας πείσει ότι τη Θεσσαλονίκη την απελευθέρωσε το ΕΑΜ και να αλλάξει, σύμφωνα με τη δική του άποψη για την ιστορία, ονόματα οδών.

Το παλαιό και το νέο βαδίζουν χέρι-χέρι. Μακρυά από τα πραγματικά προβλήματα σε απόλυτη ταύτιση εκφράζουν το παρελθόν.

Που ν’ ασχοληθούν ουσιαστικά με τις σημερινές προκλήσεις;  Τι σημαίνει               γι’ αυτούς το εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας; Πού να γνωρίζουν το πρόγραμμα των Βρετανών συντηρητικών για την παροχή δημοσίων υπηρεσιών σύμφωνα με την προτίμηση των πολιτών (open public services);

Έχουν ποτέ ακούσει τι κάνει η Φινλανδία και βέβαια η Δανία για την καινοτομία; Πώς το Ισραήλ μετατρέπει άγονες εκτάσεις σε εύφορα εδάφη;

Πώς η Σερβία προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις και σημαντικές μεταρρυθμίσεις;

Έχουν υπόψη ότι στα Βαλκάνια διοχετεύονται σήμερα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από διεθνείς οργανισμούς και ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις μπορούν να συμμετέχουν στους σχετικούς διαγωνισμούς;

Απαντώ κατηγορηματικά ότι βρίσκονται έτη φωτός μακρυά από όλα αυτά, αλλά είναι «καθηγητές» στα επιδόματα και τις προσλήψεις στο δημόσιο. Παρά την ηλικιακή τους απόσταση δεν έχουν καμία διαφορά. Εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος. Προσκολλημένοι στο παρελθόν και αποκομμένοι από τη διεθνή πραγματικότητα κρατούν στάσιμη τη χώρα. Πιστεύω, όχι για μεγάλο διάστημα. Το πολύ-πολύ για 11 μήνες ακόμη.

Υ.Γ. Προφανώς, στη θέση των δύο ονομάτων θα μπορούσα να τοποθετήσω δύο άλλα από το κυβερνητικό στρατόπεδο, διότι το πρόβλημα που περιέγραψα διατρέχει όλο το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει τίποτε το προσωπικό, αλλά είναι λογικό να παρακολουθώ και τους δύο πολιτικά από πιο κοντά.