Δεν ανήκω σε όσους όπως ο κ. Τσίπρας θεωρούν εμμέσως πως οι αγανακτισμένοι πολίτες έχουν δικαίωμα να χειροδικούν, ούτε σε ορισμένους Συριζαίους που δικαιολογούν την αύξηση της εγκληματικότητας ως φυσικό επακόλουθο της καταπίεσης των μνημονίων.

Φυσιολογικά, λοιπόν, καταδικάζω απερίφραστα την επίθεση εναντίον του κ. Μπουτάρη

Η ακολουθούμενη, όμως, επικοινωνιακή εκμετάλλευση αυτού του γεγονότος με προτρέπει να ξεδιπλώσω κάποιες σκέψεις αντίθετες στο κλίμα των ημερών.

Ο κ. Μπουτάρης επικεφαλής του δεύτερου μεγαλύτερου δήμου της χώρας οφείλει εφόσον το επιθυμεί να έχει δημόσιο λόγο, όχι μόνο για τα θέματα του δήμου του, αλλά και για την κεντρική πολιτική.

Το πρόβλημα βρίσκεται στην πλήρη έμμεση ή άμεση απαξία, με την οποία ο ίδιος περιβάλλει την αντίθετη άποψη όταν προβάλλει τη δική του.

Είναι διαφορετικό πράγμα να είναι υπέρ μιας σύνθετης ονομασίας, όπως πολλοί άλλοι Έλληνες, στο θέμα των Σκοπίων και άλλο να ισχυρίζεται ότι θα μπορούσαμε να μετονομάσουμε το αεροδρόμιο «Μακεδονία» σε αεροδρόμιο «Νίκος Γκάλης».

Έχει άλλη βαρύτητα η άποψη ότι πρέπει να εξομαλύνουμε τις σχέσεις μας με την Τουρκία και να προσελκύσουμε τουρίστες στη Θεσσαλονίκη και άλλο μιλώντας στην κάμερα να λέει πως δεν δίνει δεκάρα για τους Έλληνες που σκότωσε ο Κεμάλ.

Μπορεί να είναι υπέρ της φαρμακευτικής κάνναβης, αλλά τι παράδειγμα δίνει όταν σε συνέντευξη του ομολογεί πως όταν η γυναίκα του ήταν άρρωστη έψαχνε απεγνωσμένα «μπάφους» για να καταπραΰνει τους πόνους της;

Αφήνω για το τέλος το ψευτοδίλημμα, το οποίο ο ίδιος δημιούργησε με μαεστρία και προβάλλει, το «μετρό ή αρχαία» δηλαδή, ενώ εδώ και πέντε χρόνια γνωρίζει ότι η αντιπαράθεση εστιάζεται στο αν ο σταθμός θα κατασκευαστεί με τα αρχαία in situ ή μετά από προσωρινή απόσπαση τους.

Τα τέσσερα παραπάνω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά του τρόπου που πολιτεύεται Με διλήμματα, διχαστικά, παραπλανητικά και απαξιώνοντας όποια άποψη και όποιο πρόσωπο βρίσκεται απέναντι του, με την παραπαίουσα δημαρχία του να είναι εκείνη που τον σπρώχνει ακόμη περισσότερο σ’ αυτή τη κατεύθυνση. Έχοντας ανύπαρκτο έργο στους περισσότερους τομείς για τους οποίους οι πολίτες επιλέγουν δήμαρχο, προσπαθεί να σταθεί πολιτικά εμφανιζόμενος ως «το φως απέναντι στο σκοτάδι» και «ή με τους φασίστες ή με τον Μπουτάρη».

Στην πολιτική του ανταμώνει σήμερα, πλήρως, ως φυσική κατάληξη τον Πρωθυπουργό που διακαώς ψάχνει επικοινωνιακά σωσίβια, λόγω της χαμηλής συσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτευόμενος προς τις εκλογές με παρόμοιο διχαστικό τρόπο.

Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι δηλαδή.

Πιστεύω ότι οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, μακριά από τις απόψεις των παροικούντων πέριξ της πλατείας Κολωνακίου και γνωρίζοντας την κατάσταση της πόλης μας, θα επιλέξουν για δήμαρχο ένα πρόσωπο ικανό, κοσμοπολίτικο και με ευαισθησίες εθνικές και κοινωνικές, που δεν θα εξαντλούνται στη βόλτα από την παραλία έως το δημαρχείο.

Η Νέα Δημοκρατία, τέλος, σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής ήδη αναφέρεται στο μέλλον και αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ να βουτάει μόνος του στο παρελθόν.