Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας παραθέτω αυτούσιο ένα τμήμα από κείμενο της κυρίας Δέσποινας Αμασλίδου.
Ένας ερωτευμένος νέος μονολογεί, τότε και τώρα:
Θα παίξουμε πάλι «πεντέλιθους» (πεντόβολα), «βέμβικα» (σβούρα), «χαλκή μυία» (τυφλόμυγα) κι ας είμαστε μεγάλοι. Θα πιούμε μετά και θα ευχηθούμε με το κρασί μας «ευάν ευοί» (εβίβα), απολαμβάνοντας «αθερίνα εν εσκώλποισιν Φαλήρου» ή «οβελίσκους» (σουβλάκια) κι ύστερα θα τελειώσουμε το γεύμα μας με «ξανθόν μέλι και γάλα συμπακτόν» (γιαούρτι με μέλι)…
Με το κείμενο αυτό, προσπάθησα να δείξω πόσο ζωντανή είναι η γλώσσα μας στην πορεία των αιώνων, μέσα από τις λέξεις, τις παροιμίες, τις συνήθειες και τα έθιμά μας. Ζει λοιπόν η γλώσσα μας, αλλά είναι άρρωστη βαριά. Πολλά φταίνε γι΄ αυτό… η κατάργηση των Αρχαίων, η τηλεόραση, η ξενομανία κι η αδιαφορία. Πρέπει λοιπόν να αντιδράσουμε… Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ξενόγλωσσες λέξεις, ούτε στον γραπτό, ούτε στον προφορικό λόγο. Όχι λοιπόν πρόζα, αλλά προφορικός λόγος- όχι πάνελ, αλλά τηλεοπτική συντροφιά- όχι ρεπορτάζ, αλλά δημοσιογραφική έρευνα- όχι καριέρα, αλλά σταδιοδρομία- όχι κόμπλεξ, αλλά σύμπλεγμα- όχι κουλτούρα, αλλά καλλιέργεια κ.α.